Monologlar, düşüncenin serbest ritmiyle ilerleyen, kişisel yaşantılardan felsefi çıkarımlara uzanan samimi ve içten bir zihin haritası sunmaktadır. Ertangil’in düşünme tarzı, her türlü katılıktan uzak durarak, belirli temalar etrafında sınırlandırılmayı reddeden özgür bir akışı benimser.

Yazar, mutlak hakikatlerin peşinde koşmaktan ziyade “kanaatler düzlemi”nde gezinmeyi tercih eden; ancak bu tutumun, tüm görüşleri eşit değerde kabul etmeyi gerektirmediğini açıkça ortaya koyan titiz bir düşünür profili çizmektedir. Akademik söylemin çoğu zaman kuru ve coşkusuz dilinden bilinçli biçimde uzak duran Ertangil, okuyucuyu fikirleriyle sarsmaktan çok, birlikte düşünmeye davet eder.

Düşünsel yaklaşımında Ricœur, Gadamer ve Nietzsche gibi isimlerin izlerini taşıyan yazar, yaşantıların olduğu gibi aktarılmasının imkânsızlığını teslim etmekle birlikte, anlamın paylaşılabilirliğine olan inancını korumaktadır. Bu bağlamda umutlu, fakat naiflikten uzak bir felsefi tutum sergiler. Kendi ifadesiyle “özelin umumileşmesi” olarak tanımladığı yazma edimi, bireysel tecrübelerden damıtılmış anlamların okurla buluşmasını hedeflemektedir.

Ertangil, düşüncelerini sistematik bir yapı içine hapsetmeksizin, rapsodik bir tarzla ve içinden geldiği gibi sunar. Bu yönüyle yaşama ve düşünmeye dair dürüst, aracısız bir tanıklık ortaya koyar.