Nasıl oldu da birkaç bin Yahudi mülteciden oluşan küçük bir topluluk, bir asırdan biraz fazla bir sürede, dünya Yahudilerinin yarısına ev sahipliği yapan modern bir ulus-devlete dönüştü? Modern İsrail, Siyonist vizyonun hedeflediği “diğer uluslar gibi bir ulus” olma idealini gerçekleştirebildi mi, yoksa hâlâ Tevrat’ın deyimiyle “yalnız yaşayan bir halk” olmaya devam mı ediyor?

Alan Dowty, İsrail’in bu olağanüstü hikâyesini anlatırken, hem içeriden hem dışarıdan bir analist olarak geçirdiği yarım asrı aşkın çalışmalarının özünü sunuyor. Bu etkileyici hikâye, Osmanlı İmparatorluğu’nun son dönemlerinde, Rus zulmünden kaçan Yahudilerin tarihi vatanlarında yeniden bir Yahudi varlığı kurmasıyla başlıyor. Hikâye, İsrail/Filistin topraklarını kendi vatanları olarak gören başka bir halkla yaşanan derin köklü çatışmalar ve zorlu mücadeleler içinde devam ediyor.

İsrail Devleti’nin kuruluşu ve gelişimi, sadece Orta Doğu tarihinde değil, dünya tarihinde de benzersiz bir örnek teşkil ediyor. Farklı coğrafyalardan gelen Yahudi göçmenler, çeşitli dilleri konuşan ve farklı kültürel geçmişlere sahip topluluklar, ortak bir ulusal kimlik ve İbranice dili etrafında birleştiler. Bu süreç, hem büyük kazanımlar hem de derin sancılar içeriyordu. İsrail, bugün birçok bakımdan kazanımlar elde etmiş bir devlet olmasına rağmen hâlâ tartışmaların odağındadır ve temel bir kimlik gerilimi yaşamaktadır: Bir yandan zorlu mücadelelerle elde edilen “normal” bir ulus olma iddiası, diğer yandan ise kendine özgü Yahudi tarihinin talepleri arasında sıkışmış durumdadır. Bu kimlik ikilemi, İsrail’in varoluşsal durumunu tanımlamaya devam etmektedir.